''Bu dönemde bir sorun da azınlıkların askerlik yapmamalarıdır. Osmanlı devleti’nde Müslüman olmayan azınlıklar askerlik hizmetinde hariç tutulmuşlardı. Türk gençleri çeşitli zaman ve yerlerdeki savaşlarda kanlarını akıtırlar. Ermeniler bu yükümlülükten uzakta, işleri güçleriyle uğraşıyorlardı. Dolayısıyla kayıp vermiyorlardı. Nüfusları artıyor, sosyal ve ekonomik durumları da yüksek bir düzeye çıkıyordu.''[1]
''Osmanlı İmparatorluğu’nun hoşgörü, hatta desteği ile örgütlenen Ermeni cemaatince birçok Ermeni genci öğrenim görmek ve sanat öğrenmek için Avrupa’ya gönderilmişti. Avrupa’da tahsil gören Ermeni gençler buradaki gelişmelerden ve sosyal yapıdan etkilemişler, Osmanlı devlet idaresinin zayıflığını devlet aleyhinde kullanmaya başlamışlardı. 1839 yılında ilan edilen, “Tanzimat Fermanı” ve 1856’da ilan edilen “Islahat Fermanı”nın getirdiği hak ve özgürlüklerden yararlanmayı bildiler.''[2]
[1] Bektaş, s. 17.
[2] Bektaş, ss. 18-19.