“Türk insanı için hayata bakış tarzı olarak bilinen Türk töresi, şu ana prensipler üzerine inşa edilmiştir. Adalet (Kânilik) Eşitlik (Tüzlük) iyilik-faydalık (Uzluk) ve İnsanlık (Kişilik) Türk devlet adamları halkın refahı, emniyeti ve saadeti için çalışan bir hizmetkar idi. Türk devlet adamları ülkeyi idare ederken kendi öz evladına, Türk halkından herhangi bir kimseye ve Türk halkı ile yan yana yaşayan herhangi bir yabancıya aynı eşit muameleyi yapardı. Bu nedenle, Türklerle birlikte yaşayan yabancı dinden ve kökenden olan insanlar kendi kültürlerini ve inançlarını yaşatmada tam bir serbestliğe sahiptirler. Kısaca Türk devlet idaresinde ve Türk insanında var olan bu engin hoşgörü diğer dinlerden ve milletlerden olan insanlar için, Türk devletleri, haksızlık ve insafsızlıklarla dolu ortaçağ devletleri ve toplumlarında ezilen bu insanlara büyük bir sığınma yeri teşkil etmiştir. Neticede Türklerin millet olarak gösterdikleri hoşgörü ve sergiledikleri adaletli tutum, kurdukları devletlerde çeşitli ırk, din ve mezheplere mensup insanların rahatça yaşamalarını sağlamıştır. Türklerdeki bu toleranslı düşünceyi ve hoşgörüyü gören Hristiyan milletlerin başında Ermeniler gelmektedir[1].
[1] Mehmet Saray, Ermenistan ve Türk İlişkileri, 2. Baskı, Ankara: Atatürk Araştırma Merkezi, 2005, s. 9.